Մոմի հանգերով շշունջն է լսվում կրկին երկնային. Ափերս դրած Քո ափերի մեջ, Հավատի կանաչ ընձյուղը կտցիս, Ես վեր եմ ելնում ամպերի միջով, Փեշիդ եմ հասնում ու խոստովանում, Որ սիրում եմ Քեզ, Արքան ես Դու իմ` ՈՒ չկա Քեզնից մեկը առավել:
Մենք, շատ թե քիչ տանելի ապագա ունենալու համար, պետք է աշխատենք բազմակողմանիորեն հասկանալ հզորների ու թույլերի հարաբերությունների անատոմիան։
Բնականաբար, եթե ուժեղների ու թույլերի հարաբերությունների հետ առնչված երկրորդական հանգամանքները դնենք մի կողմ, ապա այդ հարաբերությունների կայուն ու երկուստեք իմաստալից լինելու համար, ընդհանուր առմամբ, պետք է հավասարակշռություն լինի, մի կողմից, ուժեղի համար թույլի օգտակարության և, մյուս կողմից էլ, թույլի համար ուժեղի կողմից պաշտպանվածության միջև...